Insulinooporność nie jest chorobą, jest zaburzeniem. Najprostsza definicja insulinooporności mówi,
że jest to stan obniżonej wrażliwości tkanek docelowych na działanie insuliny. Komórki naszego
organizmu przestają prawidłowo reagować na insulinę (hormon odpowiedzialny m.in. za regulację
poziomu glukozy we krwi), mimo jej prawidłowego lub podwyższonego stężenia w surowicy krwi.
Nieleczona insulinooporność prowadzi do rozwinięcia się cukrzycy typu 2, otyłości, chorób serca,
nadciśnienia, chorób tarczycy, problemów z płodnością, PCOS, niealkoholowego stłuszczenia
wątroby, niektórych nowotworów.
W prawidłowo funkcjonującym organizmie po spożyciu posiłku, trzustka wydziela insulinę. Jej
zadaniem jest „wtłoczenie” glukozy z krwi do komórek ciała, przede wszystkim do mięśni i wątroby,
dzięki temu obniża się poziom glukozy we krwi.
Pod wpływem:
-
- nieodpowiedniej diety,
- siedzącego trybu życia,
- używek (papierosy, alkohol),
- nadmiaru stresu,
- nadmiernej masy ciała,
- czynników genetycznych,
- dochodzi do zaburzeń w wydzielaniu insuliny oraz w jej działaniu.
Co to oznacza?
Tkanki w naszym ciele stają się mniej wrażliwe na działanie insuliny, tzn. stają się insulinooporne
(komórki ciała są głuche na insulinę, nie rozpoznają jej i pozostają zamknięte, przez co glukoza nie
może przejść z krwi do wnętrza komórek). W tym momencie mogą pojawić się pierwsze
nieprawidłowe wartości glukozy we krwi. Organizm zaczyna się ratować. Szuka sposobu, żeby
obniżyć poziom glukozy we krwi. Żeby zwiększyć efektywność produkuje większe ilości insuliny,
dochodzi do tzw. hiperinsulinemii (nadprodukcja insuliny). Pomimo wysokiego stężenia insuliny, ona
dalej nie spełnia swojej podstawowej funkcji, nie jest w stanie obniżyć coraz wyższego poziomu
glukozy we krwi. Z upływem czasu trzustka staje się niewydolna, nie jest w stanie wyprodukować
tyle insuliny, ile jest potrzebne. Z powodu coraz większej oporności komórek ciała, glukoza nadal nie
może wnikać do ich wnętrza, co z kolei wiąże się z coraz wyższym jej poziomem we krwi.
Objawy insulinooporności:
-
- nadmierna senność pojawiająca się po posiłku (szczególnie węglowodanowym),
- uczucie zmęczenia, które towarzyszy nam nawet przez cały dzień,
- rozdrażnienie, nerwowość, obniżenie nastroju,
- problemy z koncentracją, mgła umysłowa,
- przyrost masy ciała pomimo braku przejadania się, tycie w okolicy talii,
- łatwa męczliwość pojawiająca się nawet po niewielkim wysiłku,
- ochota na słodycze, zwłaszcza po posiłku,
- napady głodu, tzw. wilczy apetyt pojawiający się ok. 2-3 godziny po spożytym posiłku,
- kołatanie serca, uczucie nierównego lub szybkiego bicia serca,
- zmiany na skórze typu rogowacenia ciemnego (brązowe plamy na skórze,
którym towarzyszy rogowacenie), - bóle głowy, migreny,
- bóle stawów,
- drżenie dłoni,
- nadmierna potliwość, zwłaszcza poposiłkowa,
- trudności z redukcją masy ciała.
Do ogólnych zasad walki z insulinoopornością należą:
-
- zmiana diety i nauka prawidłowych nawyków żywieniowych,
- regularna aktywność fizyczna,
- wypracowanie metod walki ze stresem,
- odpowiednia ilość i higiena snu,
- redukcja masy ciała,
- ograniczenie lub wykluczenie używek,
- leczenie chorób towarzyszących,
- leczenie farmakologiczne- pod kontrolą lekarza.
Insulinooporność jest zaburzeniem dość złożonym, często występuje w połączeniu z innymi
chorobami. Sposób postępowania zależy od stanu zdrowia i może się różnić u poszczególnych osób.
W leczeniu insulinooporności chodzi o uregulowanie poziomu glukozy we krwi, zmniejszenie
wydzielania się insuliny i uwrażliwienia tkanek na jej działanie.